Time definitely flies when you're having fun! Inmiddels ben ik alweer iets meer dan een maand onderweg en het voelt als een half jaar (minstens). Ik heb net in mijn vorige blog teruggezocht waar ik was gebleven, dus in chronologische volgorde mijn avonturen van de afgelopen 2,5 week!

Na Rotorua zijn we dus doorgereden naar Lake Aniwhenua - inderdaad een prachtige lodge aan het meer, waar we een traditionele hangi te eten kregen (ground-cooked food, waarbij ze stenen verhitten, er vlees opgooien en dat afdekken met bladeren/zeil en een berg aarde en na 2,5 uur heb je heerlijk eten!). De leider van de Maori-tribe die dit organiseert heeft ons - op zijn eigen tergend trage manier - verhalen verteld en sommigen zijn alen gaan vangen of fried bread gaan maken voor bij het eten. 
De dag erna was weer een enorme adrenalinekick: ik ben gaan skydiven! Vastberaden om, vanwege de kosten, van 12.000ft te springen omdat het idee hetzelfde blijft, heb ik me op het laatste moment toch laten meeslepen om van 15.000ft te springen. En geen seconde spijt! Wat een ongelooflijke ervaring! Mijn skydive-guy bleek 6 zomers op Texel gewerkt te hebben en behoorlijk goed Nederlands te spreken. Ik was zo ingesteld op Engels dat ik hem vier keer moest vragen wat hij nou zei, totdat een ander Nederlands  meisje me erop wees dat het Nederlands was. En toen was het ineens erg makkelijk te verstaan haha, mijn brein hoorde het even echt niet! Het was echt een van de allergaafste dingen die ik in mijn leven gedaan heb! Als het niet zo duur was zou ik rustig op andere locaties opnieuw zijn gegaan de afgelopen weken.

Op dinsdag heb ik vervolgens een andere adrenalinekick gehad door de Tongariro Alpine Crossing te voltooien. 19,4km hiken, inclusief de Devil's Staircase (wat een hel). Jammer genoeg hoort er normaal gesproken een beloning tegenover te staan: het uitzicht vanaf de allermooiste hike track ter wereld, maar aangezien wij dikke pech hadden met het weer heb ik alleen maar wolken gezien en zijn we bijna van de berg geblazen (was het maar zo dat ik dit zwaar overdreef). De hike zelf was dus behoorlijk hels en het gebrek aanuitzicht (we hebben niet eens de Emerald Lakes echt kunnen zien, alleen maar de omtrek terwijl het maar een paar meter dieper lag dan waar je loopt) zeer teleurstellend, maar toch tof om volbracht te hebben!

De dagen daarna in Wellington doorgebracht en na de eerste avond van een deel van de groep helaas afscheid moesten nemen omdat zij de volgende ochtend al de oversteek naar het Zuidereiland zouden maken. Je wordt zo snel zo hecht met mensen omdat je zo intensief samen reist en leeft, dat is ongelooflijk. Gelukkig woont het overgrote deel van alle busreizigers in Europa, dus blijft het voor toekomstige tripjes nog enigszins aan te reizen om elkaar op te zoeken!

Na twee nachten Wellington, met uiteraard een bezoekje aan het Te Papa museum, met een enorme schat aan Maori-informatie maar ook de grootste inktvis die ooit gevangen is (en die is ENORM) en het inslaan van wat extra warme/praktische hike-kleding en gewoon rondslenteren en genieten van een busvrije dag was het tijd voor het Zuidereiland, waarover meer in de volgende blog om het voor jullie leesbaar te houden!

Liefs!