Afscheid van Nieuw-Zeeland

Ik liet jullie met mijn verhaal achter bij de laatste week Nieuw-Zeeland, half april. Na het verlaten van Queenstown ben ik doorgegaan naar Mount Cook. Prachtige hike kunnen maken op de eerste dag naar de Hooker Valley, het begin van de gletsjer naast Mount Cook. Erg mooi! Wel weer even een ander beeld dan de zonneschijn van Queenstown. Het blijft fascinerend dat je in dit land met twee uur rijden in een compleet andere wereld terecht kunt komen, terwijl het allemaal hetzelfde land is. De tweede dag in Mt Cook was het weer echt om te huilen - vanuit het hostel aan de voet van verschillende bergen konden we die bergen echt helemaal niet meer zien. Met als resultaat dat ik samen met een (alweer) Engelse reisgenoot uit de bus en wat random andere hostelgangers een topdag beleefd heb in de common room van het hostel met flauwe films en gekke spelletjes. De derde dag was iets beter dus samen met de Engelsman opnieuw een mooie hike gemaakt, niet helemaal tot het topje want het was alsnog te bewolkt om daar iets te kunnen zien, dus halverwege rechtsomkeert gemaakt. Tijd om door te reizen naar beter weer dus! Volgende bestemming was Rangitata, in een prachtig groot huis dat tot hostel was omgebouwd en de meest teleurstellende activiteit die ik tot nu toe gedaan heb, maar gelukkig was het eten heerlijk en de avond geweldig. Kaikoura was mijn 1-na-laatste bestemming in dit land, dé plek om dieren als walvissen, dolfijnen en zeehonden te spotten en crayfish te vangen&nuttigen. Helaas was er een cycloon op komst, waardoor mijn poging tot zwemmen met wilde dolfijnen halverwege (nadat we wel enkele keren in het water hadden geleden bij een stel verlegen dolfijnen die gauw weer wegzwommen) werd afgelast - de enorme groep dolfijnen die er normaal is was volledig verspreid; waarschijnlijk vanwege die naderende cycloon. Gelukkig die ochtend nog wel een prachtige hike kunnen maken naar de zeehondenkolonie en het puntje van de landtong tussen de baaien. Maar daarna... Nou, dat er een cycloon was hebben we geweten. 'Even' naar het centrum fietsen (jaaaa fietsen!!) om een intercity bus te boeken leidde tot alles-wat-je-aan-of-bij-je-hebt-is-absoluut-doorweekt. Maar ach, droge kleding aan en we gaan weer door. Toen ik de dag daarna echter naar Christchurch terug wilde, bleek dat alle mobiele telefoonsignalen niet meer werkten: geen telefoons, geen internet, niks. En vooral geen bussen. Mijn bus moest vanuit het noorden komen, maar die hele weg was afgesloten door een grote lawine. En niemand had informatie, want er waren alleen landlijnen met de telefoon en daar was weinig informatie vandaan te halen. Ik had mijn bordje met "Christchurch" erop al gemaakt om een poging te doen naar het zuiden te liften, maar net op dat moment had ik heel veel mazzel met een bus mee te kunnen die die ochtend vanuit Christchurch was gekomen, maar van het hoofdkantoor opdracht had gekregen om rechtsomkeert te maken aangezien de weg toch afgesloten was. Ik was de enige blije persoon aan boord van die bus, verder was iedereen chagrijnig omdat ze op weg waren richting Picton en omstreken om daar met familie/vrienden Pasen te vieren... Maar ik was netjes tegen het eind van de dag in Christchurch voor een laatste regenachtig avondje in een gevangeniscel (geen zorgen lieve mensen, het was een hostel!) met Lauren!

Op zaterdag nog een laatste dagje door het depressieve Christchurch geslenterd - zoveel gebouwen zijn nog dichtgetimmerd na de aardbeving van drie jaar geleden. Ook zijn veel mensen sindsdien weggetrokken, dus sommige delen van de stad veranderen in spookwijken. In het centrum wordt hard gewerkt aan herstel en daar was het ontzettend gezellig met winkels in containers, straatartiesten en veel vrolijkheid. Mooie zonnige laatste dag na de cycloon! In een supergezellige dorm geslapen en toen was het om 3:55u al tijd om in het busje naar het vliegveld te stappen. Op naar Oz!